ნაწვიმარზე მოწყენილი ლანდი მდევდა,
ხელში მინდვრის ყვავილებმა იწყეს ხმობა,
მარტო ყოფნა თუკი ისევ დამებედა,
შენთან ერთად მოვერევი უშენობას...

გვერდით ისევ მომყვებიან აჩრდილი,
მე სიჩუმეს ჩავიხუტებ გულში ძლიერ,
ჭორებით და შეკითხვებით დავიღლები,
თუკი დიდხანს უშენობა ვერ დავძლიე...

ღმერსაც უკვირს ამდენ ტკივილს როგორ ვითმენ,
და ნუ გჯერა არჩევანი რომ ბედია...
ბილიკები გვირილებით გაგირითმე...
როგორ მავსებს მშვენიერი ტრაგედია...

ტალღა ანგრევს მიტოვებულ ნაპირს ახლა,
დაფერფლილი დაეშვება ზღვისკენ ფრთები,
შენ კი მაინც ყველა საზღვარს გადალახავ
და ჩემს მფარველ ანგელოზად მოფრინდები...