ხილანდარის მონასტერში ათონის მთაზე, ამოსულია ვაზი ზედ წმინდა სვიმონის საფლავზე, ამ ვაზ აქვს სასწაულებრივი ძალა ეხმარება უშვილო ქალებს.
მისი ნაყოფის წამოსაღებად სხვა და სხვა ქვეყნებიდან და ჩამოდიან . თუმცა არ არის აუცილებელი იქ ჩასვლა საკმარისია ფაქსის გაგზავნა და თქვენი მონაცემებით (სახელი და გვარი წყვილის თუ რამდენი წელი ხართ დაქორწინებული და რამდენი ხანია შვილი არ გყავთ)ასევე მისამართ და ფოსტიტ გამოგიგზავნიან სახში იმ ლოცვებტან ერთად რომლებიც უნდა წაიკითხოთ მათ შორის ქართულ ენაზე. ვაზს დახლოებით სექტემბერში ხსლია და სასურველია ამ პერიოდში გაგზავნოთ მოთხოვნა. ტელეფონის ნომერია +30 2377023797 ფაქსის ნომერი +30 2377023494
მისამართი: მტკვრის მარჯვენა სანაპირო, ი. შავთელის ქ. № 19.
ისტორია: XX საუკუნის 60-იან წლებში, რესტავრაციის დროს, ანჩისხატის ტაძარში აღმოაჩინეს ქვის ორი ფილა (ამჟამად ისინი ტაძრის დასავლეთ ფასადშია ჩასმული), რომლებზეც „ჯვრის ამაღლების" რელიეფთან ერთად V-VI საუკუნეების ასომთავრული წარწერის ფრაგმენტებია შემორჩენილი. მეცნიერებმა აღდგენილი წარწერა ასე წაიკითხეს: „უფალო, მეფე დაჩის შეხეწიე". ეს წარწერა ადასტურებს იმ მოსაზრებას, რომ მტკვრის მარჯვენა სანაპიროზე, ისტორიული თბილისის ზემო უბანში, მდებარე ანჩისხატის ტაძარი სწორედ ის ყოვლადწმიდა მარიამის შობის სახელობის ეკლესიაა, რომლის შესახებაც XI საუკუნის ძეგლში „მოქცევაჲ ქართლისაჲ"-ში ნათქვამია: „თბილისს კაცნი დასხდებოდეს და მარიამ წმიდაჲ ეკლესიაჲ აღაშენეს". ეს ტაძარი VI საუკუნის დასაწყისში, ქვეყნის დედაქალაქის მცხეთიდან თბილისში გადმოტანისთანავეა აგებული, როცა ქართლში ვახტანგ გორგასლის შვილი, დაჩი უჯარმელი მეფობდა.
ამ სურათზე აღბეჭდილია ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის სამხელიანი ხატი, ათონის მთაზე , ხილანდარის მონასტრის იღუმენია და მფარველი. მოკლედ მოგახსენებთ ღვთისმშობლის სამხელიანი ხატის ისტორიის შესახებ.
სამხელიანი ღვთისმშობლის ხატის ისტორია იწყება მერვე საუკუნიდან, ხატმებრძოლეობის პერიოდიდან. ბიზანტიის ერეტიკოსი იმპერატორი ისავრ – ლომი–ს ჯარისკაცები და ქვეშემრდომები სასტიკად სდევნიდნენ ქრისტიანთა სახლებს, აწამებდნენ და კლავდნენ მართლმადიდებელ ქრისტიანებს, არბევდნენ და ანადგურებდნენ მართლმადიდებლურ სიწმინდეებს, ხატებს ...
ერთ-ერთმა ბერმა გადმოგვცა თავისი ნაცნობი ბერის, ყოფილი მეომრის ნაამბობი: _ ერთხელ აფრიკაში მავრებს ვებრძოდით. მათ დაგვამარცხეს და უკან გამოგვედევნენ. ჩვენებიდან ბევრი ამოხოცეს. ერთ-ერთი ბარბაროსი მეც წამომეწია და ლახვარი მოიმარჯვა, რომ დაერტყა და იქვე გავეთავებინე. _ უფალო, ღმერთო ჩვენო! _ შევძახე მე, _ რომელი გამოუჩნდი მხევალსა შენსა თეკლას და იხსენი იგი უწმინდურთა კაცთაგან. გამომიჩნდი მეც, მონასა ამას შენსა და დამიფარე მწარე სიკვდილისგან. სანაცვლოდ კი უდაბნოში წავალ და ჩემი ცხოვრების დარჩენილ დღეებს შენს სამსახურში გავატარებ.
მოვტრიალდი და ვხედავ _ ჩემ უკან აღარავინაა... მაშინვე მივატოვე ყველაფერი და ამ ლავრაში მოვედი; და აი, უკვე, ღვთის შეწევნით, ოცდათხუთმეტი წელიწადი აქა ვარ.
_ რამდენიმე ხანს იორდანის მახლობლად ერთ-ერთ გამოქვაბულში ვცხოვრობდი, რადგან არ მინდოდა ლოცვითი კავშირი მქონოდა იერუსალიმის პატრიარქ მაკარისთან. ერთხელ, დაახლოებით შუადღის თორმეტ საათზე, კარზე ვიღაცამ დამიკაკუნა და როცა გავედი, ჩემ წინ ქალი დავინახე.
_ აქ რა გინდა?! _ ვკითხე მას.
_ შემინდე, აბბა, _ მიპასუხა ქალმა, _ მეც შენი ცხოვრების წესით ვცხოვრობ, ჩემი გამოქვაბული აქედან ას ორმოცდაათ მეტრში თუ იქნება, _ და სამხრეთისკენ მიმანიშნა, _ უდაბნოში რომ მოვდიოდი, სიცხისგან საშინლად მომწყურდა. ყავ სიყვარული, გამომიტანე ცოტა წყალი!
ერთმა ბერმა მოგვითხრო ამბავი, რომელიც მას აბბა თეოდორე ელიოტელისგან მოესმინა: _ ელეონის მთაზე ერთი დიდი მოღვაწე მამა ცხოვრობდა. ეშმაკი მას ძლიერად ებრძოდა სიძვის აზრებით. ერთ-ერთი ასეთი ბრძოლის დროს მოთმინებიდან გამოსულმა ბერმა შესძახა: _ როდისღა დამანებებ თავს ბოლოს და ბოლოს?! სიბერეში მაინც მომასვენე! მაშინ ეშმაკი მას ხილული სახით გამოეცხადა და უთხრა: _ თუ დაიფიცებ, რომ არავის გაუმხელ, რასაც ახლა გეტყვი, დაგანებებ თავს. _ ვფიცავ ზეცათა მეუფეს, არავის გავუმხელ! _ მიუგო ბერმა. _ თავი დაანებე ამ ხატის თაყვანისცემას და მეც თავს დაგანებებ, _ თქვა ეშმაკმა და ღვთაებრივ ყრმასთან ერთად გამოსახულ ღვთისმშობლის ხატზე მიუთითა.
მადლი ანუ სიყვარული, კაცთათვის უფლის მიერ ნაბოძებ ყველა წყალობაზე დიდია და ყველაზე მეტად მოსაფრთხილებელი. უფალმა სიყვარულით შექმნა კაცი, ამიტომ ცოდვით დაცემის მიუხედავად, ადამის მოდგმას არასოდეს მოკლებია მისი წყალობა.
მადლი უფლისა განსაკუთრებით გადმოვიდა ღვთის რჩეულ ერზე - ისრაელზე. მადლშემოსილნი იყვნენ აბრაამი, ისააკი, იაკობი, იოსები, რჯულის შემქმნელნი და წინასწარმეტყველები. მაგრამ აქვე უნდა აღინიშნოს ისიც, რომ ძველი აღთქმის წიგნების მიხედვით, მადლი ადამიანის არსის განახლებას კი არ იწვევდა, არამედ უფრო ნიადაგს ამზადებდა სრული ძალით ამოქმედებისათვის ახალი აღთქმის წიგნებში.
იოსებზე გადმოსული წყალობა ღვთისა შეუმჩნეველი არ დარჩა თვით მის ბატონს, წარმართ ეგვიპტელსაც კი. „პოვა იოსებ მადლი წინაშე უფლისა თვისისა და სათნო-ეყო მას" (დაბ. 39,4), რის გამოც ფარაონის კარისკაცმა ებრაელი მონა ზედამხედველად დაადგინა და სრული ნდობაც გამოუცხადა.
პირჯვრის გადასახვით ჩვენ აშკარად ვაღიარებთ რწმენას ჯვარცმული უფლისადმი, ვადიდებთ მას ჩვენი სხეულით (1 კორ. 6, 20) მოციქულთა დროსაც რომ არსებობდა წეს-ჩვეულება ლოცვის დროს ხელების გამოყენებისა, რწმენის გამოხატვის საშუალებად, მოწმობს პავლე მოციქული: „მსურს რომ ყველგან ილოცონ, და აღაპყრან სუფთა ხელები რისხვისა და ეჭვის გარეშე" (1 ტიმ. 2, 8) ფსალმუნშიც წერია: „ხელთა აღპყრობა – შესაწირავად მწუხრის ჟამისა" (ფს. 140, 2).
ჩვენი შესაწირავი – ქრისტეა, რომელიც ჯვარს ეცვა ჩვენთვის (1 კორ. 5, 7; ებრ. 9, 28), ე.ი. როდესაც აღვაპყრობთ ხელებს ჯვრის გამოსახვისას, გამოვხატავთ რწმენას ჩვენთვის ჯვარცმული ქრისტეს მიმართ. ძველი ქრისტიანები ლოცვის დროს მარჯვენა ხელით გადაისახავენ ხოლმე ჯვარს. ამაზე მოწმობს წმ. იუსტინე წამებული (165 წ.) „ქრისტიანები უნდა ლოცულობდნენ სახით აღმოსავლეთისაკენ, ხოლო ჯვარი უნდა გადასახონ მარჯვენა ხელით, და არა მარცხენათი, რათა უკეთ აღავლინონ ლოცვა ღმრთისადმი".
ტერტულიანე, რომელიც გარდაიცვალა 220 წელს, წერს: „მოციქულთა სწავლების თანახმად, ყოველი კეთილი საქმის დაწყებისას და დამთავრებისას, ყოველი გასვლისა და შემოსვლის დროს, ჩაცმისას, ბანაობისას, მაგიდასთან, კანდელთან, საწოლთან, სავარძელთან მისვლისას, მოკლედ, ყოველთვის ჩვენ უნდა ვიცავდეთ თავს ჯვრის გადასახვით. ამით ისინი შთააგონებენ თავის მოწაფეებს, ხოლო მათი მეშვეობით – ყველა მორწმუნეს, რათა სარწმუნოების აღიარების ნიშნად, ჯვრის გადასახვით დაესვათ ბეჭედი სახეზე და მკერდზე".
ქართული ისტორიული დოკუმენტების მნიშვნელოვან ნაწილს საეკლესიო საბუთები წარმოადგენს, რომელთაც საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქთა ხელრთვები, ანუ ხელმოწერები ამშვენებს. ეს ხელრთვები ამ დოკუმენტებს იურიდიულ ძალას ანიჭებს და მათ ნამდვილობას ადასტურებს. საეკლესიო საბუთები თემატურად მრავალფეროვანია. ესენია - საეკლესიო გამოსაღების (გადასახადების) წიგნები (ძველად „წიგნი" - დოკუმენტის, საბუთის აღმნიმვნელი ტერმინი იყო), საეკლესიო კრების დადგენილებანი, მონასტრის წესდებანი, წყალობის, შეწირულობის, ერთგულების, პირობის წიგნები, საეკლესიო ყმათა ნუსხები, საკათალიკოსო მოსაკრეფელობის დავთრები, ბრძანებები, ეპისტოლეები და მრავალი სხვადასხვა სახის საეკლესიო საბუთი, რომლებიც ფასდაუდებელ დახმარებას გვიწევენ ქართული ეკლესიის ისტორიის შესწავლაში. სწორედ, ქართული ეკლესიისა და კათალიკოს-პატრიარქთა დიდი დამსახურებაა ეროვნული ცნობიერებისა და ქართული კულტურის განვითარება.
ცნობილია, რომ კათალიკოსი ქრისტიანული ავტოკეფალური ეკლესიის მეთაურის უმაღლესი ტიტულია. ქართული მართლმადიდებელი ეკლესიის მეთაური ვახტანგ გორგასალის (431-491 წწ.) დროიდან იწოდება კათალიკოსად. ისტორიულ დოკუმენტებში მას „ქართლის კათალიკოსი", „მცხეთის კათალიკოსი", მოგვიანებით „საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქი" ეწოდებოდა. ასე იყო 1811 წლამდე, ვიდრე რუსეთმა არ გააუქმა საქართველოს ეკლესიის ავტოკეფალია, ანუ დამოუკიდებელი თვითმმართველობა, მის ნაცვლად დააწესა ეგზარხოსობა და ქართული ეკლესია რუსეთის სინოდს დაუქვემდებარა. საქართველოს ეკლესიის მამებმა, მთელმა ქართველმა ერმა მტკივნეულად განიცადა ეკლესიის დამოუკიდებლობის დაკარგვა და ქართული სახელმწიფოს გაუქმება. დიდი ბრძოლისა და ძალისხმევის შედეგად, 1917 წელს ქართულმა ეკლესიამ დამოუკიდებლობა აღიდგინა და დაიბრუნა დაკარგული ავტოკეფალია. ეს იყო ჭეშმარიტად მნიშვნელოვანი მოვლენა ჩვენი ერის ისტორიაში. დღეს საქართველოს ეკლესიის მეთაურის წოდებაა „უწმიდესი და უნეტარესი, მცხეთა-თბილისის მთავარეპისკოპოსი და სრულიად საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქი". მადლობა უფალს, რომ ქართული ეკლესია ისევ დამოუკიდებელია და საკუთარი კათალიკოს-პატრიარქი ჰყავს.
საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქი, როგორც უმაღლესი საეკლესიო ხელისუფალი, ცენტრალურ ფიგურას წარმოადგენდა და დიდ როლს თამაშობდა საქართველოს პოლიტიკურ ცხოვრებაში. ასეა დღესაც, საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქი საკმაოდ მნიშვნელოვან ძალას წარმოადგენს. იგი არის ერის სულიერი მოძღვარი.
ქართული ეკლესია-მონასტრები ხომ კულტურისა და განათლების კერებს წარმოადგენდნენ და იქ მოღვაწე მამები ერის სულიერი ცხოვრების დონისა და კულტურის განვითარებისათვის თავდაუზოგავად შრომობდნენ. ჩვენი ეკლესია და სამეფო ხელისუფლება ერთმანეთის მხარდამხარ ებრძოდნენ მომხდურ მტერს, იცავდნენ და უფრთხილდებოდნენ ქართულ კულტურას. სწორედ, მათი ძალისხმევის შედეგად გადარჩა - „ენა, მამული, სარწმუნოება". უნდა ითქვას ისიც, რომ საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქები ყოველთვის მოწოდების სიმაღლეზე იდგნენ და განუწყვეტელი ომიანობის პირობებშიც ახერხებდნენ ეროვნული საგანძურის გადარჩენას, რასაც ქართველი ხალხის კულტურა ერქვა. ქართულმა ეკლესია-მონასტრებმა, ამ კულტურის ბასტიონებმა შემოინახეს ხელნაწერი წიგნები და ძველი სიგელ-გუჯრები, რომელიც ჩვენი ერის ძვირფასი კულტურული მემკვიდრეობაა. ამ საეკლესიო საბუთების დიდ ნაწილს ამშვენებს კათალიკოს-პატრიარქთა ხელრთვები, რომელთა შესრულების მაღალი დონე ეკლესიის მეთაურთა წიგნიერებისა და წერის მაღალი კულტურის მაჩვენებელია. კათალიკოს-პატრიარქთა დიდი ნაწილი ხომ გამოჩენილი სწავლული და საეკლესიო მოღვაწე იყო.
მამა გაბრიელი (ერისკაცობაში გოდერძი ვასილის ძე ურგებაძე) მღვდელ-მონაზონი, საქართველოს ეკლესიის არქიმანდრიტი დაიბადა თბილისში, 1929 წლის 26 აგვისტოს, თეთრიწყაროს 11 ნომერში, წმინდა ბარბარეს ეკლესიის ახლოს. მამამისი, ვასილ ურგებაძე მტკიცე ხასიათის კომუნისტი იყო. იგი ხელმძღვანელობდა ეკლესიის დანგრევას და მის ადგილზე კინოთეატრის მშენებლობას. მას აკრძალული ჰქონდა ყოველგვარ სარწმუნოებრივ საკითხზე მსჯელობა. მეუღლეს, (შემდგომში მონაზონი ანა), უკრძალავდა ბავშვების მონათვლას და ეკლესიაში სიარულს. არაერთხელ დამუქრებია მას, რომ წინააღმდეგ შემთხვევაში, ოჯახს დაატოვებინებდა. 1931 წელს ვასილ ურგებაძე შეთქმულებმა მოკლეს. ამის შემდეგ, ოჯახის წევრები მამის სახელს – ვასიკოს, მამა გაბრიელს ეძახდნენ.
